การทำวัตร
ก
ารทำวัตร หมายถึง การสวดท่องข้อความที่คัดมาจากสัทธรรมปุณฑริกสูตรและการสวดนัมเมียวโฮเร็งเงเคียวต่อโงะฮนซน ซึ่งเป็นการปฏิบัติเพื่อการเปลี่ยนแปลงตนเอง
การทำวัตรเช้า-เย็น คือเสาหลักของความเพียรพยายามในการเปลี่ยนแปลงชีวิตของเรา
การสวดนัมเมียวโฮเร็งเงเคียวด้วยความศรัทธาต่อโงะฮนซนคือรากฐานของการปฏิบัติ ดังนั้น จึงเรียกว่า “การปฏิบัติหลัก”
การสวดท่อง “บทกุศโลบาย” และ “บทการหยั่งอายุกาลของพระตถาคต” ช่วยให้บุญกุศลของการปฏิบัติหลักปรากฏออกมาจึงเรียกว่า “การปฏิบัติเสริม”
พระนิชิคันโชนินได้อธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างการปฏิบัติหลักและการปฏิบัติเสริม โดยเปรียบเทียบกับอาหารและเครื่องปรุงตามลำดับ ท่านเปรียบเทียบว่า เหมือนเมื่อรับประทานข้าวหรือบะหมี่ ซึ่งเป็นอาหาร “หลัก” ที่บำรุงร่างกาย ส่วนเครื่องปรุงรส เช่น เกลือ หรือน้ำส้มสายชูจะใช้เติมหรือ “เสริม” ให้รสชาติดียิ่งขึ้น
ในการสวดท่อง “บทกุศโลบาย” และ “บทการหยั่งอายุกาลของพระตถาคต” นั้น พวกเราสรรเสริญและเพิ่มพูนพลังบุญกุศลของโงะฮนซน ซึ่งเป็นตัวตนของนัมเมียวโฮเร็งเงเคียว
